Kolencruise: Samen naar een eerlijke, duurzame energietransitie

Met vereende krachten naar een duurzame, eerlijke energietransitie. Dat was de rode draad van de Kolencruise, die op 3 november door ActionAid, ViceVersa en Pax was georganiseerd. De sprekers van Vandebron, Code Rood, Greenpeace, Eva Rovers, Groenlinks en ook een woordvoerder van de Amsterdamse haven, kwamen allen tot de conclusie dat alles met elkaar samenhangt. Een gezamenlijke aanpak, te beginnen met een initiatief als de Kolencruise, is het antwoord.

Een speciale rol was weggelegd voor Lorraine Kakaza die als bewoner van een Zuid-Afrikaanse mijnbouwgemeenschap elke dag te maken heeft met misstanden in de kolenindustrie. Ze voert actie namens Women Affected by Mining United in Action (WAMUA), een partnerorganisatie van ActionAid. Met haar emotionele verhaal bracht zij de mensenrechtenschendingen van ver weg, dichtbij. “We hadden een goed leven, voordat de mijnen kwamen. Er was schoon water en we konden voldoende voedsel verbouwen. De komst van de mijn heeft het water in beken en rivieren vervuild: dieren stierven en het land werd ongeschikt om voedsel op te verbouwen. Mensen kregen gezondheidsproblemen door de luchtvervuiling en het stof. Toen we hiertegen protesteerden, werd we beschoten en gearresteerd door de politie. Het hooggerechtshof stelde ons uiteindelijk in het gelijk, maar het beloofde schone water bleef uit.”

Ze vertelt hoe ActionAid haar gemeenschap hielp om voor zichzelf op te komen: “Het kostte veel tijd en geld om deze zaak voor de rechter te krijgen. We leerden waar te beginnen, hoe alle misstanden te documenteren en naar buiten te brengen in de vorm van campagnes en podcasts. Ook leerden we om voor onszelf op te komen in het algemeen. Het is spannend om te protesteren, vooral als je vrouw bent. Van ons wordt verwacht dat we ons alleen met het huishouden bezighouden. Maar we hadden geen andere keus: ons land is van ons afgenomen met geen andere reden dan winst maken. De beloofde ontwikkelingen blijven uit, en in plaats daarvan verliezen we onze inheemse rituelen. Ik ben blij met de steun die we kregen want arme gemeenschappen hebben niet de middelen om terug te vechten. We hebben al veel bereikt, maar we zijn er nog niet.”