“Vrouwenrechten zijn nog steeds in lockdown”
Hilda uit Kenia is lid van de vrouwenbeweging Sauti ya Wanawake (‘stem van de vrouwen’), een partnerorganisatie van ActionAid. Ze vertelt over de impact van de coronacrisis op vrouwen in haar omgeving én hoe vrouwen aan het roer staan om dit om te buigen naar een betere, veiligere wereld. “Dankzij het vrouwennetwerk zijn we sterker geworden.”
“Als lid van Sauti ya Wanawake weet ik hoe moeilijk het is om te strijden voor gelijkheid en daarbij gevrijwaard te blijven van geweld. Of het nou gaat om seksuele uitbuiting, meisjesbesnijdenis of het niet mogen volgen van onderwijs, vrouwenrechten in Kenia zijn altijd in lockdown geweest. Maar sinds Kenia – en de rest van de wereld – in de greep is van Covid-19, zijn vrouwenrechten alleen maar nóg belangrijker geworden. Want toen mensen zich in hun huizen terugtrokken, en banen en bestaansmiddelen plotseling wegvielen, is er een nieuwe pandemie ontstaan: die van ongelijkheid, armoede en huiselijk geweld.”
Sauti ya Wanawake werd in 2001 in Mombasa opgericht. Tegenwoordig ondersteunt de beweging vrouwen in zes landen bij hun strijd voor gelijkheid. En dat is hard nodig. Zo wordt 98 procent van de meisjes in traditionele, afgelegen gebieden in Kenia nog altijd besneden. Huiselijk geweld en kindhuwelijken zijn hier heel normaal.
“Met hulp van ActionAid zetten we ons in om verkrachting en geweld tegen vrouwen te stoppen,” zegt Hilda. “In radioshows maken we mensen bewust van dit probleem. Vrouwen in nood kunnen gebruikmaken van een SMS-hulplijn.”
Ze vervolgt: “Dankzij ons vrouwennetwerk zijn we sterker geworden. Vroeger moesten we luisteren naar mannen. Zij besloten wat er gebeurde in het gezin, vrouwen mocht zich er niet mee bemoeien. We mochten er niet eens bij zitten, we waren niet vrij. Maar nu hebben we een veel betere positie in de samenleving. We voelen ons sterk.”
Een van Hilda’s taken is het ondersteunen van jonge meisjes die zwanger zijn geraakt. “Het is mijn werk én passie om hen duidelijk te maken dat een zwangerschap niet het einde van hun leven betekent,” zegt ze. “Ik help deze meiden om hun leven weer op te pakken, bijvoorbeeld door ze stimuleren om weer naar school te gaan. Ook werk ik samen met mannen uit onze gemeenschap, zodat hun houding tegenover vrouwen en meisjes verandert.
Sinds de pandemie is het wel lastiger geworden om dit werk te doen, maar het is belangrijker dan ooit. Ook hier is geweld tegen vrouwen opgelaaid. Het zijn vooral vrouwen die hun baan en inkomen zijn verloren. Daarom richten we ons nu voor een groot deel op de bestrijding van het virus. In sommige gebieden zijn geruchten over het virus een groot probleem. We toeren daarom door het land om presentaties te geven over handen wassen en hygiëne, het belang van afstand houden en de symptomen van de ziekte. Ook hebben we actie gevoerd bij de regering voor meer waterpunten en de distributie van zeep. En we hebben extra kwetsbare huishoudens, die aanmerking komen voor water- en voedseldistributie, in kaart gebracht.
Ook mijn eigen kinderen zijn nog steeds thuis van school sinds het begin van de lockdown. En net als bij andere gezinnen, is mijn financiële situatie veel slechter dan vóór de pandemie. Maar ik blijf me inzetten voor vrouwenrechten en een betere toekomst van ons land. In deze extreme tijden is het nog nooit zo belangrijk geweest dat we er samen voor gaan. Het is nooit zó belangrijk geweest om te strijden voor vrouwenrechten.”