Al twee jaar zijn we getuige van de genocide die plaatsvindt in Gaza. Het dodental loopt ondertussen al op tot meer dan 67.000. Ook in de Westelijke Jordaanoever wordt het leven voor Palestijnen steeds moeilijker gemaakt. Over de hele wereld gaan mensen de straat op, opnieuw en opnieuw, om een einde aan de genocide en illegale bezetting te eisen. Deze zondag nog kwamen 250.000 mensen samen in Amsterdam om een Rode Lijn wéér te trekken. Toch blijven onze politici wegkijken en nemen ze niet genoeg stappen, of zelfs geen, om het geweld te stoppen.
Gaza ligt in puin. De overgrote meerderheid van de slachtoffers zijn vrouwen en kinderen. Ze worden gebombardeerd in hun woningen, in vluchtelingenkampen en in ziekenhuizen. Mensen die eten of medische hulp zoeken, worden onderweg naar voedselpunten en hulpverleners beschoten. Ook zijn meer dan 224 humanitaire hulpverleners en 217 journalisten zelf vermoord, meer dan in elk conflict ter wereld.
“Recent heb ik Gaza verlaten, maar Gaza verlaat mij nooit,” vertelt Tasneem Al-Iwili, een masterstudent uit Gaza. “Hoe ik me voel na twee jaar genocide? Ik voelde hoe ik brak, de eerste keer dat ik buiten kwam en zag dat de hele wereld leefde, behalve Gaza. Ik brak de eerste keer dat ik kinderen zag die naar school gaan, terwijl de kinderen in Gaza geen onderdak hebben, geen school, geen eten, geen water. Ik huilde voor het eerst toen ik ziekenhuizen zag die medicijnen hadden terwijl de patiënten en gewonden in Gaza sterven in ziekenhuizen zonder voorzieningen. De nachtmerrie van Gaza verliet mij niet toen ik de grens overstak, want ik liet er mijn familie en mijn geliefden achter. Twee jaar lang zeiden we: morgen zal de oorlog eindigen, maar morgen kwam nooit.”
Tegelijkertijd wordt ook het leven voor Palestijnen in de Westelijke Jordaanoever steeds moeilijker, doordat de Israëlische bezetting zich daar steeds gewelddadiger uitbreidt. Palestijnse mannen raken hun werk kwijt en kinderen kunnen niet meer naar school. Een moeder uit Hebron, die anoniem wil blijven, vertelt dat haar hele gezin bang thuis zit. “Kinderen worden geslagen door soldaten en kolonisten, en zijn getraumatiseerd door de invallen in onze huizen. Ze plassen sindsdien in hun broek en gedragen zich anders. En er is geen professionele hulp beschikbaar voor ze.”
Faten Abu Shamaleh is projectcoördinator bij Wefaq Society for Women and Childcare, een partner van ActionAid. Zij vertelt: “Er is geen dag waarop we ons veilig voelen of genoeg te eten hebben. Al meer dan tien keer heb ik mijn thuis gedwongen moeten ontvluchten. Op een dag werd onze tent gebombardeerd, wat we maar net hebben overleefd. Later werd mijn man voor mijn ogen en die van onze kinderen gevangengenomen door het Israëlische leger. Ik moest naar Rafah vluchten zonder kleren, zonder geld, zonder meubels. Ook nu heb ik weer geen thuis.”
In deze ondenkbare omstandigheden blijft Faten haar best doen om hulp te bieden aan haar landgenoten. “Het bieden van hulp betekent vaak dat we ons leven riskeren onder bombardementen,” vertelt ze. Ondanks constante honger en angst blijven inwoners van Gaza hard werken aan levensreddende oplossingen voor hun medemens, van de oprichting van het Al Awda-veldhospitaal voor zwangere vrouwen tot het onvermoeibare werk van humanitaire hulpverleners en partners die constant onder vuur werken. “Maar de moeilijkste momenten zijn wanneer we niets kunnen geven,” zegt Faten. “Wanneer ik kinderen zie die rillen van de kou, die geen schoenen hebben, en ik ze niet kan helpen. Die pijn is ondraaglijk.”
Mensen over de hele wereld gaan de straat op om zich uit te spreken tegen deze genocide en illegale bezetting. In Amsterdam zagen we dit weekend nog hoe 250.000 mensen een rode lijn trokken. Mensen eisen een einde aan de genocide en de illegale bezetting. Sommige regeringen hebben zich uitgesproken tegen het geweld of tonen solidariteit door de staat Palestina te erkennen, maar echte politieke actie ontbreekt.
Toen de hongersnood werd afgekondigd, riepen internationale leiders op tot humanitaire hulp, maar wat volgde waren rampzalige luchtdroppings waarbij burgers omkwamen en slechts een fractie van de nodige hulp werd geleverd. Het Internationaal Gerechtshof noemde vorig jaar de bezetting onwettelijk. Dit maakte voor onze overheid geen verschil. En zelfs nu de VN het oordeel heeft uitgesproken dat dit een genocide is, weigert onze regering dit te erkennen en blijft het Israël steunen.
“De stilte van de wereld is verwoestend,” zegt Faten. “Kinderen zijn verminkt, geamputeerd, getekend voor het leven en worden al twee jaar lang genegeerd. Ze zullen nog jaren lang psychologische hulp nodig hebben.”
Jamil Sawalmeh, landendirecteur van ActionAid Palestina, voegt toe: “Bezorgde woorden kunnen geen levens redden: we eisen een permanent staakt-het-vuren, een einde aan de blokkade en de volledige terugtrekking van Israëlische troepen uit Gaza en het hele bezette Palestijnse gebied. Duurzame vrede is alleen mogelijk als de rechten, waardigheid en politieke vrijheden van de Palestijnen worden erkend.”
Levensreddende hulp, in de vorm van eten, medicijnen, brandstof en toegang tot professionele hulp – van mensen die dit zonder gevaar voor eigen leven kunnen bieden – is enorm belangrijk. Blokkades moeten opgeheven worden en er moet eindelijk weer voldoende hulp Gaza binnen kunnen komen. Wij, net als vele andere organisaties, staan klaar om onze hulp op te schalen, zodra het kan.
Zonder een meer permanente oplossing is humanitaire hulp echter alleen een pleister op een open wond. Alle overheden moeten stoppen met wapens leveren aan Israël. Er moet een einde komen aan de bezetting. Het geweld moet stoppen.
Er wordt momenteel aan een staakt-het-vuren gewerkt, volgens het nieuws. Om deze kans van slagen te geven, is extra druk nu hard nodig. Laten we als EU de handelsovereenkomst met Israël opschorten. Laten we als Nederland eindelijk de Palestijnse staat erkennen. Laten we alle beschikbare diplomatieke, politieke en economische middelen inzetten om een einde aan deze genocide en veilige, onafhankelijke humanitaire hulp mogelijk te maken.
Heel veel dank aan iedereen die afgelopen zondag met ons meeliep. Blijf onze socials in de gaten houden voor meer acties; niet alleen meer Rode Lijn demonstraties, maar bijvoorbeeld ook manieren om online druk te zetten op de EU handelsovereenkomst.
We hopen natuurlijk dat er snel een permanent staakt-het-vuren komt. Om daarvoor echt goed klaar te staan, kunnen we alle steun gebruiken. Doneer via deze link, je steun gaat dan direct naar mensen in Gaza en de Westelijke Jordaanoever.