Waarom vrouwelijk leiderschap levens redt
Nu de wereld het coronavirus onder controle probeert te krijgen, worden de verschillen in leiderschap goed zichtbaar. Wat opvalt is dat vooral vrouwelijke leiders worden geprezen om hun aanpak van de crisis. Denk aan Jacinda Arden (premier van Nieuw-Zeeland), Angela Merkel (bondskanselier van Duitsland) en Tsai Ing-Wen (president van Taiwan). Maar het zijn niet alleen vrouwen aan de top die een verschil maken. In de armste landen ter wereld, waar de pandemie de grootste gevolgen heeft voor vrouwen en meisjes, zijn lokale vrouwelijke leiders de sleutel tot het redden van levens. Waarom? Dat lees je hier.
Uit onderzoek, maar ook uit onze eigen ervaring, blijkt dat rampen bestaande ongelijkheden vergroten. Dat heeft langdurige, negatieve gevolgen voor de positie van vrouwen. Dit zagen we ook bij de ebola-uitbraak in Liberia en Sierra Leone een aantal jaren geleden. Tijdens deze crisis nam geweld tegen vrouwen toe. Ook kregen vrouwen meer zorgtaken, zoals de zorg voor kinderen, zieken en ouderen, waardoor er automatisch minder tijd overbleef voor betaald werk – en financiële afhankelijkheid dus toenam.
Het lijkt dus logisch om meer aandacht te hebben voor de specifieke problemen van vrouwen, maar in plaats daarvan worden zij juist vaak buitengesloten bij crisisbestrijding en besluitvorming. En dat terwijl het gaat om beslissingen die grote invloed hebben op hun toekomst. Door vrouwen niet te betrekken bij noodhulp, worden bestaande ongelijkheden alleen maar verder versterkt en blijven vrouwen achtergesteld.