“Ik ben niet bang voor corona. Ik ben bang om te sterven van de honger”
De informele of ‘grijze’ sector staat bekend als onstabiel, is berucht vanwege de slechte lonen en gaat vaak gepaard met onveilige werkomstandigheden. Vrouwen zijn oververtegenwoordigd in deze sector en daardoor extra kwetsbaar tijdens de coronapandemie. Voor deze vrouwen geldt: geen inkomen, is geen brood op de plank. Een ramp als je een alleenstaande moeder van jonge kinderen bent. Hun ervaringen, én hoe ActionAid helpt, lees je hier.
Scarlin (33) is een alleenstaande moeder uit Kenia. Ze woont in de sloppenwijk Mukuru, aan de rand van Nairobi. “Vroeger ging ik langs landhuizen om huishoudelijke klusjes te doen, vertelt ze. “Kleding wassen, schoonmaken of water halen. Ik verdiende daar ongeveer 500-700 shilling (ongeveer 5 euro – red.) mee. Maar nu word ik weggejaagd door de bewakers. Ze zeggen dat de mensen voorzichtig moeten zijn. Ik weet dat covid-19 een ernstige ziekte is die zich snel verspreid. Ik hoop daarom dat alles snel weer normaal is. Ook omdat het mijn leven nog moeilijker heeft gemaakt.”
Wereldwijd werken meer dan 740 miljoen vrouwen in de zogenaamde informele sector. Het zijn onzekere banen met slechte arbeidsvoorwaarden, lage (dag)lonen en dikwijls onveilige arbeidsomstandigheden. Denk bijvoorbeeld aan productiewerk, straatverkoop, huishoudelijk werk en zelfvoorzienende landbouw. Deze mensen worden niet of slecht beschermd door wetten of sociale vangnetten.
Hoewel het coronavirus grote impact heeft in het westen, staat dit in schril contrast met de armste delen van de wereld. De pandemie legt ongelijkheden genadeloos bloot, vooral de manier van werken en leven. In de informele sector vallen de eerste ontslagen. Bij gebrek aan vangnet zien deze mensen zich gedwongen om hun gezondheid te riskeren om toch brood op de plank te krijgen. Een keus die niemand zou hoeven maken.