Een nieuw rapport vanuit ActionAid International toont vooruitlopend op de Klimaattop die volgende week in Egypte plaatsvind dat klimaatschadecompensatie essentieel is om te voorkomen dat vrouwen generaties lang achter zullen lopen. ‘The Long Shadow of the Climate Crisis: Why a new funding facility must address loss and damage’ (vertaling: ‘De lange Schaduw van de Klimaatcrisis: waarom een nieuw fonds verlies en schade moet adresseren’) laat via een aantal case studies zien wat de effecten van de klimaatcrisis op vrouwenrechten zullen zijn als we deze schade vanuit het globale Noorden niet compenseren.
Dat de klimaatcrisis beduidend meer effect heeft op mensen in het mondiale Zuiden is al langer bekend. Dat de schulden die men daardoor in geteisterde landen oploopt diepe gevolgen hebben voor vrouwen is duidelijk. Wat dit nieuwe onderzoek laat zien, is dat de impact op vrouwen nog veel heviger is dan de VN momenteel rekening mee houdt.
Door noodgevallen zoals overstromingen, droogte en orkanen worden landen in het mondiale Zuiden steeds dieper de schulden in geduwd. In plaats van compensatie of noodhulp moeten deze landen vaak zelf de rekening betalen. Dit betekent vaak dat ze een lening moeten nemen met een forse rente. Geld voor essentiële publieke diensten is er dan ook niet meer.
Doordat er minder geld is voor o.a. onderwijs en gezondheidszorg, vallen vrouwen en meisjes steeds meer buiten de boot. Niet alleen verliezen vrouwen hun banen doordat zij – zoals in de rest van de wereld – meer in deze publieke sectoren werken, maar soms moeten ze hun banen zelf opzeggen, omdat de verwachting er is dat vrouwen de onbetaalde zorgwerkzaamheden allemaal op zich nemen. Door meer in onbetaald werk terecht te komen, missen deze vrouwen kansen op onderwijs en hun eigen inkomen. Zonder hulp wordt deze last verder doorgegeven aan de volgende generatie, waardoor meisjes een toekomst tegemoet zien met minimale kansen voor verbetering. Het is dan ook niet verwonderlijk dat vrouwen in het mondiale Zuiden de klimaatcrisis bestempelen als het einde van hun wereld.
Teresa Anderson, hoofdauteur van het rapport, zei: “Dit rapport laat voor de eerste keer zien hoe verrijkend en langdurig de gevolgen zijn van het niet hebben van een manier om het verlies en de schade te compenseren voor vrouwen en meisjes aan het scherpe eind van de klimaatcrisis.
“Na een ramp heeft men de kans om gemeenschappen te helpen overleven, overwinnen en herbouwen. Maar als er geen help komt, komen landen in een neerwaartse spiraal van armoede. Bezuinigingen betekenen dat cruciale levenslijnen zoals investering in onderwijs, gezondheidszorg en klimaat adaptatie niet terecht komen bij de gemeenschappen die ze het hardste nodig hebben. Het is tijd dat overheden in het mondiale Noorden dit gigantische gat in financiering adresseren.”
Kijkend naar de klimaatcrisisgerelateerde droogte die zich uitstrekt over Ethiopië, Kenia en Somalië, ontdekte de auteurs van het rapport:
Amina Yusuf Cige, 90 jaar oud, heeft 12 droogtes meegemaakt, maar zegt dat de huidige situatie in Xidhinta en de rest van Somaliland de ergste is die ze in haar lange leven heeft meegemaakt. “De droogte heeft ons hard geraakt. We hebben geen water. Brandstof is heel duur. Wij aten altijd sorghum, rijst, pasta en macaroni. Nu hebben we het geld niet om dit eten te kopen. Wij verhongeren. In het verleden was de wereld mooi, maar nu is de wereld aan het eindigen.”
Om op de Klimaattop die volgende week begint landen zover te krijgen om een Klimaatschadefonds op te zetten, heeft ActionAid een wereldwijde petitie gelanceerd. Klik hier om de petitie te ondertekenen. Alleen door een globaal Klimaatschadefonds op te zetten waardoor landen in het mondiale Zuiden geholpen worden bij rampen die het resultaat zijn van de klimaatcrisis, kunnen we voorkomen dat vrouwen en meisjes de rekening voor andermans vervuiling betalen.