“Ik maak me grote zorgen om de veiligheid van vrouwen”
Sharmin Akhtar (21) werkt als humanitair werker bij ActionAid in het Rohingya-vluchtelingenkamp in Cox’s Bazar, Bangladesh. Recent werd de vrees bevestigd dat het coronavirus ook dit kamp heeft bereikt. Een persoonlijk verslag van een dappere vrouw. “Als humanitair werker vond ik dat ik niet thuis kon blijven.”
“In dit vluchtelingenkamp wonen meer dan 800.000 mensen,” vertelt Sharmin. “De hutjes waarin ze wonen zijn gemaakt van bamboe en zeildoek. Op gemiddeld 12 vierkante meter wonen 5 tot 7 mensen. Het risico op verspreiding van het coronavirus is daardoor groot, want sociale afstand houden is vrijwel onmogelijk. Ook de hygiënische omstandigheden zijn slecht. Schoon water is beperkt aanwezig, net als sanitaire voorzieningen.
Maar er is nog een probleem waarover ik me grote zorgen maak, namelijk het toegenomen geweld tegen vrouwen en meisjes. Een jonge vrouw die ik onlangs hielp, had negen hechtingen nodig nadat haar buurman met een mes in haar voetzolen had gesneden. Ze vertelde dat, nu de mannen thuis zijn vanwege de lockdown, ruzies snel escaleren.
Gezinnen zitten de hele dag samen in een kleine ruimte, en werk en inkomen zijn weggevallen. Een simpele vraag om eten kan in zo’n geval al leiden tot agressiviteit. De angst om ziek te worden zorgt ook voor spanning. Als de situatie zo doorgaat, vrees ik dat het geweld enorm zal toenemen de komende twee maanden. Vrouwen en meisjes leven onder grote druk.
Ik maak me ook zorgen om de gezondheid van de vluchtelingen. Ze zijn al verzwakt sinds ze drie jaar geleden vluchtten uit hun thuisland Myanmar en in dit kamp leven. Ja, er zijn voedselbonnen voor eten, maar de distributie wordt bemoeilijkt door het coronavirus. Om sociale afstand te waarborgen is er een rooster ingesteld, waardoor minder voedsel kan worden uitgedeeld. De wachtrijen zijn enorm en soms worden mensen met lege handen weggestuurd.”