96% van bevolking in Gaza leeft met kritieke voedselonzekerheid

Een nieuw rapport vanuit het IPC (de internationale organisatie die voedselzekerheid classificeert) voorspelt dat als er niks verandert, 96% van de bevolking van Gaza acuut voedselonzeker blijft de komende maanden én 22% van de bevolking zelfs acute hongersnood zal ervaren.

Ondanks de vele waarschuwingen en internationale oproepen over de onwerkelijke schaal van de voedselcrisis in het gebied, blijven mensen een enorm risico op hongersnood hebben. Er was iets van vooruitgang geboekt in maart en april,  maar sinds de Israëlische aanvallen op Rafah in mei is de voedselsituatie weer verergert. De huidige voorspelling is daarmee zowel negatief als onstabiel.

Onze collega’s en partners in het gebied vertellen hoe nijpend de situatie is: “Hele families zijn gedwongen om te overleven op één blikje voedsel. Zwangeren krijgen miskramen omdat ze zo weinig te eten hebben.” Het aantal kinderen dat dood aan het gaan is door een gebrek aan eten en drinken is ondertussen ook aan het stijgen.

“Al twee maanden hebben we geen groente en fruit meer,” vertelt Dr. Mohammed Salha, interim directeur van het Al Awda ziekenhuis in het noorden van Gaza. “We hebben nog alleen maar bloem en een paar blikken met eten. Dit heeft een grote invloed op de gezondheid van kinderen en vrouwen. Er is bijvoorbeeld geen melk voor veel van de kinderen. We kunnen maar één blik melk aanbieden per baby aan de vrouwen die in ons ziekenhuis bevallen.”

Ghadeer, een 32-jarige moeder die net via keizersnede haar vierde kind heeft gekregen, vertelt: “Het gewicht van mijn baby is heel laag, ze heeft meer aandacht en zorg nodig. Ze moet meer voeden, maar er is geen eten.”

Als de situatie niet verandert, zal één vijfde van de bevolking tussen nu en september aan acute hongersnood lijden. Dit zal zorgen voor nog meer doden door verhongering. Tenzij we iets doen.

Het rapport is duidelijk: het risico op hongersnood kan verminderd worden, als er een permanent staakt-het-vuren en goede toegang voor humanitaire hulpdiensten mogelijk wordt gemaakt. Waar wachten we op?