Vrouwen en meisjes die leven in armoede zijn extra kwetsbaar in crises als deze. Dat zagen we ook bij vorige ziekte-uitbraken, zoals ebola. Een van de redenen is dat wereldwijd 2 op de 3 vrouwen in de informele economie werkt – werk dat niet zichtbaar is in nationale cijfers. Als dit werk weg valt, direct door de crisis, of omdat vrouwen in crisistijd meer zorgtaken op hun bord krijgen, is er voor hen geen opvangsysteem om hun inkomen en hun onafhankelijkheid te waarborgen.
van al het zorgpersoneel in de wereld is vrouw.
vrouwen werkt in de informele economie en heeft dus weinig zekerheid over haar inkomen.
van alle zorgtaken, zoals de zorg voor zieke gezinsleden, wordt gedaan door vrouwen.
Zo verrichten vrouwen 3 keer meer onbetaalde zorgtaken dan mannen. Die taken nemen verder toe, door meer zorg voor zieke gezinsleden. Tegelijk lopen vrouwen daardoor zelf ook meer kans om besmet te worden.
Vrouwen die buitenshuis in de informele economie werken, hebben te maken met slechte arbeidsvoorwaarden, zoals het ontbreken van een arbeidsovereenkomst, ziekteverlof of werkloosheidsuitkering. Hun inkomen en daarmee hun onafhankelijkheid vallen dus eerder weg, wanneer de economie vertraagt of zelfs tot stilstand komt.
Door toegenomen spanningen, problemen, verstoringen van het dagelijks leven en het leven in thuisisolatie, zien we ook dat geweld tegen vrouwen en meisjes toeneemt. Daar komt nog bij dat het nu extra moeilijk is om hulp in te schakelen.
Ook zijn vrouwen oververtegenwoordigd in essentiële banen in de zorg, kinderopvang en voedselvoorziening. Door de crisis neemt de druk op vrouwen ook op dat vlak dus nog verder toe. En vrouwen in ontwikkelingslanden, die werkzaam zijn in bijvoorbeeld kledingfabrieken, draaien het eerst op voor de huidige, afnemende consumptie in Noordelijke landen en verliezen op die manier hun inkomen.
De huidige crisis vergroot ongelijkheid en laat de gaten in ons huidige economische systeem zien alsook de noodzaak voor eerlijke noodmaatregelen én gender sensitieve lange termijn oplossingen. ActionAid maakt zich daar al jaren hard voor, maar zeker nu.
Sinds de uitbraak van het coronavirus is de vraag naar kleding sterk afgenomen. Als gevolg hiervan dreigen veel kledingfabrieken in Bangladesh, Cambodja en Vietnam – waar 80 procent van het personeel uit vrouwen bestaat – te sluiten. Hierdoor is het levensonderhoud van 40 miljoen textielarbeiders, én hun gezinnen, in gevaar.
Pagina aangepast op 6 mei 2020