Nepal 3 jaar later: “Ik weet nu hoe belangrijk het is om mijn rechten te claimen”

Vandaag is het drie jaar geleden dat Nepal werd getroffen door verwoestende aardbevingen. Sindsdien is er veel gebeurd. Drie lokale vrouwen vertellen hoe ze sinds de ramp de kans hebben gegrepen om hun positie binnen hun gemeenschap voorgoed te veranderen.

Op 25 april 2015 werd Nepal getroffen door een aardbeving met een kracht van 8,7 op de schaal van Richter. Nog geen drie weken later werden nog eens duizenden huizen, scholen en levens verwoest door een tweede krachtige aardbeving en talrijke naschokken. De ramp had impact op zo’n acht miljoen mensen, wat neerkomt op meer dan een kwart van de Nepalese bevolking.

Vrouwen speelden sinds de ramp een actieve rol in het zeker stellen van de veiligheid van hun gemeenschappen. Via Women Friendly Spaces (WFS), een initiatief dat gesteund wordt door ActionAid, verenigden zij zich en leerden ze hoe ze op konden komen voor hun rechten. Nu, drie jaar later, is het resultaat van hun inzet duidelijk zichtbaar. Veel vrouwen zijn economisch onafhankelijker en mondiger geworden. Ze leggen zich niet langer neer bij traditionele genderrollen, maken zich sterk voor hun landrechten en spreken zich uit tegen huiselijk geweld.

“Mensen luisteren naar me en komen bij mij voor advies”

Zo ook Ramita Desar uit Chapagaon nabij Kathmandu. Nadat ze haar huis en haar werk verloor door de aardbevingen, besloot ze zich via haar lokale WFS in te zetten voor haar gemeenschap. Nu maakt ze onderdeel uit van een speciaal comité waar vrouwen gevallen van huiselijk geweld kunnen melden en terecht kunnen voor ondersteuning en informatie. Ze is blij dat ze dankzij WFS een leiderschapsrol op zich heeft kunnen nemen. “Eerder was ik enkel een van de vrouwen in mijn gemeenschap,” legt ze uit. “Nu ben ik veel meer dan dat.”

“Ik dacht altijd dat vrouwen thuis moesten blijven”

Kamala Kapali, die net als Ramita afkomstig is uit een dorp nabij Kathmandu, leerde na de aardbevingen van 2015 ook meer over haar rechten via WFS. “Eerder dacht ik altijd dat vrouwen thuis moesten blijven om het huishouden te doen,” blikt ze terug. “Nu besef ik mij dat wij net zo goed het recht en de vrijheid hebben om zelf een inkomen te verdienen.”

“Ik kan nu overal heen waar ik wil”

De 57-jarige Hermaya volgde volwassenenonderwijs via haar lokale WFS. Vóór de aardbevingen had de boerin nooit leren lezen en schrijven. Nadat haar man gestorven was, moest ze plotseling zelf haar weg zien te vinden. Dankzij de lessen kan ze bustijden en treinborden nu gewoon lezen. “Ik kan nu overal heen waar ik wil. Ik kan zelfs zelf naar de bank om het pensioen van mijn man te innen,” zegt ze trots.

Met het pensioen betaalt Hermaya het onderwijs van haar dochter, die ze daarmee kansen hoopt te geven die zij zelf nooit heeft gehad. Ondertussen is ze bezig om het stuk land dat ze al jaren verbouwde wettelijk op haar naam te zetten. “Dankzij WFS weet ik nu hoe belangrijk het is om mijn rechten te claimen.”