Het zou je maar overkomen: je rivier vervuild, je land vergiftigd, je gemeenschap ziek, en het enige wat je ervoor terugkrijgt zijn valse beloftes. Dit is waar de mensen in Erhobaro, Nigeria mee leven sinds Shell 15 jaar geleden oliepompen plaatste.
Shell beloofde een aanzienlijk bedrag ter compensatie, geld waarmee mensen nooit meer geldzorgen zouden hebben, vertelt Finegirl (links hierboven op de foto), wiens moeder dit aanbod niet kon weerstaan. Haar moeder heeft echter nog geen enkele cent gezien.
De vervuiling van Erhobaro door lekkende oliepompen heeft verregaande gevolgen. De cassave die nog wel op het land groeit heeft bijna geen voedingswaarde en is zelfs giftig. Er zwemt nauwelijks meer vis in de rivier en drinken uit deze voormalig schone waterbron gaat gepaard met ernstige gezondheidsrisico’s. En dan de overlast.
Zwarte wolken van het affakkelen (verbranden van gassen die vrijkomen bij oliewinning) hangen regelmatig over de gemeenschap en een goede nachtrust is onmogelijk door het oorverdovende gebonk van de pompen. Chronische hoest, huiduitslag, hoge bloedruk en diarree zijn in Erhobaro aan de orde van de dag. De zorg voor de zieken komt vooral op de schouders van vrouwen te liggen.
Obaro, een moeder van drie, leeft haar hele leven al in Erhobaro, Nigeria. “Hier opgroeien was een vreugdevolle ervaring. In die tijd had onze gemeenschap een reputatie voor het verbouwen van robuuste okro, paprika’s, weelderige groenten en cassave. Elke ochtend zag je vissers het water op gaan, terwijl boeren ongehinderd hun velden verzorgden. We dronken uit de rivier, baadden in het water en het leven in de gemeenschap was gewoonweg prachtig.”
Toen kwam Shell. “Op een dag begon de aarde te beven, een angstaanjagende gebeurtenis. Later werd duidelijk dat het door Shell kwam, die booroperaties uitvoerde. Kort daarna begon er olie in onze rivier terecht te komen. Langzaamaan merkten we allemaal dat onze eens zo weelderige boerderijen hun levendigheid verloren. De cassave bleef klein en de opbrengsten waren aanzienlijk kleiner. Paprika’s werden heel schaars. Onze vrees werd zo langzaam bevestigd: de aanwezigheid van de oliemaatschappij in Erhobaro zou ons vernietigen.
“De heerlijke smaken die ik ooit proefde van onze inheemse maaltijden zijn zo goed als verdwenen. Het leven is stukken duurder geworden, omdat we nu water moeten kopen en verliezen draaien door slechte en lage oogsten. Het maakt me moedeloos dat ondanks het feit dat er hier in Erhobaro een oliemaatschappij is, er geen basisvoorzieningen zijn. Ze hebben zoveel van ons afgenomen en ons er niets voor teruggegeven.”
Zoals je ziet is druk op de fossiele industrie harder nodig dan ooit. Via protesten, rechtszaken én wetgeving. Want met de recente verkiezingsuitslag is het alleen maar belangrijker dat we politici aan blijven moedigen om fossiele subsidies snel af te schaffen én vrouwen zoals Finegirl en Obaro te steunen met een rechtvaardig wereldwijd klimaatschadefonds.
Ondertussen blijft ActionAid deze vrouwen steunen, zodat hun verhaal gehoord wordt en zodat zij weten wat hun rechten zijn en zelf in actie kunnen komen om deze wanpraktijken van bedrijven als Shell in de toekomst te weren.