“Vrouwen worden nu gezien als een belangrijke, invloedrijke groep”

Christina Kwangwari uit Zimbabwe werkt al 6 jaar als project manager van ActionAid’s POWER-project. Maar al lang daarvoor, toen ze studeerde aan de Universiteit van Zimbabwe, liep ze mee in demonstraties voor vrouwenrechten. Wat drijft haar om zich in te zetten voor de positie van vrouwen?

“Het POWER-project richt zich op verschillende aspecten van het leven van vrouwen,” vertelt Christina. “Een daarvan is het aankaarten van onbetaalde zorgtaken. Ook ik kreeg daar al vroeg mee te maken, als jong meisje op het platteland van Zimbabwe. Terwijl mijn broertjes ‘meehielpen’ op de boerderij – eigenlijk moesten ze alleen toezicht houden op de landarbeiders – moest ik keihard werken in het huishouden. Stipt om 12 uur moest het eten voor alle werkers klaarstaan. Daarnaast moest ik helpen met water halen, kleren wassen en op mijn jongere broertjes en zusjes passen.”

Gelukkig had Christina een redelijk progressieve vader, die het belang van onderwijs inzag. “Zelf had hij die kans niet gehad, vertelde hij met tranen in zijn ogen. We leenden het schoolgeld en ik ging wonen bij familieleden in de stad, want in de buurt was er geen school. Ik vond het spannend, maar wilde heel graag zelf mijn toekomst kiezen en financieel onafhankelijk worden.”

Als student Sociologie kwam ze al snel in contact met vrouwenrechtenorganisaties. “Omdat ik zo goed bekend was met het onderwerp, en zelf onrecht en ongelijkheid had ervaren, liep ik al snel mee in demonstraties. Daarna ging ik werken bij internationale organisaties, zoals UNAID, totdat ik me zes jaar geleden bij ActionAid aansloot.”

“Wat ActionAid anders maakt, is dat lokale gemeenschappen echt worden betrokken bij de oplossingen. Bij andere organisaties zag ik vaak dat oplossingen, voor bijvoorbeeld droogte, werden aangedragen door middel van een (technisch) voorstel en een zak geld. Als de gemeenschap daar geen interesse in had, gingen ze gewoon naar het volgende dorp.”

“ActionAid laat mensen, en dan met name vrouwen, zelf hun eigen oplossingen bedenken, nadat ze zijn voorgelicht en veel kennis hebben opgedaan. Zo worden ze zelf de initiatiefnemer van de oplossing en is het beter ingebed in de gemeenschap. Daarnaast doen we veel onderzoek. En we verenigen vrouwen in groepen, omdat ze samen veel sterker staan dan alleen.”

Het POWER-project

“Ik ben heel enthousiast over het POWER-project. We hebben al veel bereikt: vrouwen zijn financieel onafhankelijker; veel van hen hebben een eigen inkomen of bedrijf. Dit is onder meer het gevolg van trainingen in ondernemerschap en leiderschap, maar ook van aandacht voor kinderopvang.”

“Maar wat nog veel fantastischer is, is dat de vrouwen inmiddels echt worden gezien als een belangrijke groep. Lokale autoriteiten weten dat zij veel invloed kunnen uitoefenen, dus ze zoeken hen proactief op om hun stem, en die van de mensen om hen heen, te winnen. De vrouwen worden zelfs uitgenodigd voor lokale bijeenkomsten! Dat was voorheen alleen voorbehouden aan een select, invloedrijk gezelschap.”

“Verder zijn de vrouwen waarmee wij werken nu in staat om zelf te lobbyen voor bijvoorbeeld Early Childhood Development Centers, en ze kunnen ervoor zorgen dat er daadwerkelijk toezeggingen worden ondertekend. Dit geldt voor zowel Rwanda en Bangladesh als Ghana. Alleen in Pakistan is wat vertraging opgelopen.”

“Voor de duidelijkheid: het gaat hier niet om 4 vrouwengroepen in 4 landen, maar om 21.000 vrouwen. Zij beïnvloeden en inspireren op hun beurt weer anderen, en delen hun kennis, waardoor hun aantal zich alleen maar verder uitbreidt.”

“Dit alles motiveert mij om door te gaan met dit werk. Maar ik denk ook dat het tijd wordt voor een volgende fase, namelijk het verder beïnvloeden van overheden, zodat zij vrouwen ook gaan steunen hierin. Mijn doel is uiteindelijk meer gelijkheid in de wereld. Want als er meer gelijkheid is, is iedereen gelukkiger. Een overwerkte vrouw, wiens werk niet wordt gewaardeerd, heeft invloed op het hele gezin. In veel landen zijn de verhoudingen nu volledig zoek.”

“Het POWER-project richt zich wat betreft onbetaalde zorgtaken op de 3 R’s: recognize, redistribute en reduce. Met als doel dat vrouwen ook tijd krijgen om aan hun ontwikkeling te werken. Want iedereen verdient kansen en waardering. Dat werkt door in de volgende generatie, die – nu nog vooral door deze vrouwen – wordt grootgebracht.”